رشته بری

در سالهای گذشته آش پختن کلی دَنگ و فَنگ داشت مثل الان نبود سریع بپری کشک ، رشته و سبزی آماده فراهم کنی . یکی دو شب باید کشک خشک رو خیس  و بعد شروع به ساییدن میکردن پوست دست داغان میشد ...

تا زمانی که مادربزرگم زنده بودن باید رشته در منزل درست میشد و الحق کار مشکلی بود . زمانی که من خیلی کوچیک بودم چند تا از خانمهای روستا میامدن و مادرم هم کمکشان میکرد ابتدا یک خمیر سفت درست میکردن که نباید ور میامد  بعد خمیر را خیلی نازک با وردنه باز میکردن و روی ساج نیم پخت میشد چندتا خانم بودن که در بریدن رشته مهارت فراوانی داشتن یکی از اونا میم طاووس همسر مشهدی عبدالرحمن (اورامان ) بود که با مهارت خاصی چند تا نان لواش نیم پخت را با هم لول میکرد و روی تخته خیلی باریک باریک برش میزد . سراسر یک ایوان  بندکشی شده بود و زیرش ملافه پهن بود  چند نفر نانهای برش زده را روی بندها میانداختن تا جلو آفتاب خشک شه ما بچه ها هم کمک میکردیم 

مشی اورامان با گوشهای بزرگ که بهش میگفتن گلیم گوش و نسبت فامیلی هم با مادر بزرگم داشت  یک تاریخ سیار بود  خیلی داستانهای تاریخی از بر بود  دسمال هوریشمی داشت که موقع سرفه جلو دهانش میگرفت ، میم طاووس زن دومش بود که خیلی عاشق و معشوق بودن ...

در سالهای آخر عمر مادر بزرگ رشته بر دیگه ای میامد دستگاه کوچکی داشت مثل ماکارونی ساز امروزی یک گلوله کوچک خمیر را اول از دستگاه رد میکرد حالت صاف و پهن میشد بعد به نسبتی که  برای آش یا پلو باشه تیغه رو تنظیم میکرد و رشته ها بیرون میامد ما هم ذوق زده رشته های خمیری را روی بند مینداختیم البته دقت زیادی لازم بود تا خمیرها بهم نچسبه ..

بعد از خشک شدن رشته ها را به اندازه مناسب خورد میکردن و رشته های باریک را آهسته بو میدادن و برشته میکردن . 

در اواخر تابستان و اوایل پاییز از هر خانه ای بوی مربا و سبزیجات مختلف پخش بود و اینروزا چنین کارایی شده خاطره