سخنی با دوستان

سلام

من کیم و از کجا آمدم  شاید مهم نباشه اما من یک انسانم با ظاهری مثل همه اما متفاوت  با اندیشه های ویژه خودم ، با رویاهای خودم و زندگی که فقط ازآن من است  ، با خاطراتی که فقط در دل من است و پدر ، مادر و بستگانی که دوستشان دارم و درکشان میکنم ...

هر چه روزها و سالها میگذره  یک سری اتفاقات و حوادث زندگی هم فراموش میشه و شاید محو بشه به همین دلیل سعی کردم تا آنجایی که ذهنم یاری میکنه  و با استفاده از خاطرات بزرگان فامیل که تعدادشان بسیار بسیار محدود شده هر چه بیاد دارم بنویسم .

امیدوارم هر کسی این نوشته ها را می خوانه  هیچوقت به ذهنش خطور نکنه که قصد خودنمایی یا خدایی نکرده توهین به کسی را داشتم  .

   

تعدادی از افراد که در نوشته هام ازشون نام میبرم دارای لقبی بودن که از کودکی توسط خانواده یا دوستانشان به آنها داده شده و تا آخر عمر همراهشان بوده  خودشان هم آگاه بودن پس واقعا من بی تقصیرم .

پدرم همیشه دوست داشت اسم یکی از دخترها یا نوه هاشو بذاره کانی ، کانی  در زبان کوردی یعنی چشمه ، چشمه  پاک و زلال ... آخه پدرم ظهرهای تابستان زیر سایه درختهای بید کنار چشمه می نشست و براش لذت بخش بود اما داشتن دختری به اسم کانی براش فقط یک آرزو بود که محقق نشد به همین خاطر زیر همه نوشته هام اسم کانی رو یادداشت میکنم .

یک نکنه دیگه که باید اشاره کنم ، با عرض معذرت از همه دوستان بعضی جاها مجبورم کلمات یا جملاتی رو بکار ببرم که شاید یه جورایی خارج از ادب باشه ولی با حذف یا تغییر جمله لطف ماجرا هم از بین میره .

نمیدانم کسی این نوشته ها رو میبینه یا نه ؟ ولی ای کاش اگر کسی دید نظرش رو بدون غرض برام یاد داشت کنه خوشحال میشم .

( راستش این متن سخنی با دوستان را من حدود 11 سال پیش که پدرم فوت کردن در وبلاگم نوشتم به همین دلیل دوباره تکرار کردم . قابل توجه دوستانی که خواننده وبلاگ های قبلی من بودن )

کانی